OCCii-Amsterdam; een uniek bolwerk centraal tussen de vetgemeste podia. Grote namen stonden er, zoals Mike Watt, Rhys Chstham en Negativland.
Ik was er met bands als Suicidal Birds, Helgoland en Knarf Rellom.
De gages hielden niet over, maar dat werd goed gemaakt door de persoonlijke benadering en gastvrijheid. Hoe het e.a. reilt en zeult gedurende corona-tijd, vernamen we van Sjoerd, de spil in het geheel.
Ik was vrijdagnacht na de Live Stream Sessie in de OCCii begonnen maar door alle adrenaline en opwinding van stel puistige pubers met versterkers op elf, ging dat niet helemaal volgens plan. Het werd een zeer onleesbaar manifest waar de L’OCCiiDOWN vanaf droop. Nu dinsdagmorgen proberen we het gewoon opnieuw.
Vanaf jongs altijd wel gefocust geweest op geluid, vogels, jaarlijkse feesttent in dorp (de Dijk, Golden Earring, Normaal) en radio, mixtape maken van de top40 en altijd wel een walkman op naar school. Op de middelbare school ging er een compleet nieuwe wereld voor mij open, ‘88/’89, knalden er opeens keiharde beats uit de kantine speakers, HIPHOP inclusief breakdancing in de ‘zitkuil’, daarna leerde ik veel nieuwe muziek kennen via Basketbalteam van school. Veel p-funk, punk, cross-over werk uit een gettoblaster of in de bus naar wedstrijden in het land. We gingen zelf HipHop avonden organiseren in een zaaltje naast de grote kerk. Deur op paar schragen, platenspeler, dubbel cassettedeck, microfoon en gaan. We verkochten paprika chips en blikken Fanta, opbrengst ging direct erna op in JC De Bakkerij, waar ik later ook vrijwilliger werd en onderdeel van meubilair…
Toen ik daar als jong broekie kwam begin jaren ‘90 werd er maandelijks livemuziek geprogrammeerd door de jongerenwerker(s), maar we probeerden daar altijd invloed op te hebben wat niet altijd lukte in begin, later werd dat anders toen midden jaren 1990 de boel door de gemeente overgedragen was aan welzijn en het pand verkocht aan projectontwikkelaar. De jongerenwerkers verdwenen, lieten wel een mooi PA achter en mengtafel, en we organiseerden onszelf door een stichting optee richten, Vrienden van de Bakkerij. Eigen bestuur en iedereen was opeens programmeur, schoonmaker, coördinator, uitsmijter en bezoeker tegelijk… We wilden direct elke week bandjes boeken en events organiseren, wat ook gebeurde. Ik heb toen mijzelf geluid leren doen, elke week microfoons plaatsen bij bandjes die kwamen oefenen en zo nu en dan kwam er een professional langs die me tips gaf…
Vanaf mij 18e ging ik veel reizen door het land, want Ov-jaarkaart in de pocket. Dus elke week Urban Dance Squad, van Enschede tot Haarlem en van de Vera tot in de Effenaar. Nadat ik klaar was met middelbare school, ben ik naar de Bijlmer verhuist, maar bleef actief in de Bakkerij, ging nou wel vaker naar concerten in Amsterdam, werd vrienden met de portier van de Paradiso (ouwe punk uit C’cum), kon dus dagelijks wel voor nop naar binnen. En ik ging regelmatig naar Waterloopleinbuurt, zag soms iets raars in Bimhuis, kocht platen en Zines bij Fort van Sjakoo en Tapes in de kelder want daar zat toen nog Staalplaat.
Eind ‘90 kreeg ik meer zin om ook zelf actief ‘noise’ te maken met mijn vrienden(innen) van de Bakkerij, en we begonnen maandelijks met performances, installaties, visuals en dj-sets. Ik kwam er wel achter dat ik nooit kon kiezen, wilde ik nou klinken als Boredoms, blag flag of Sun Arkestra, maar vond ook dat ik toch eigenlijk wel eerst instrument moest leren bespelen voordat je het kon manipuleren met tools en van alles… dus uiteindelijk bleef ik geluidstechnicus, promotor en DJ… Via contacten in de punkscene van Alkmaar belanden we regelmatig daar in Parkhof en het legendarische kraakpand ‘DE RAAD’, en zo rolden we het nieuwe millennium in. Ondertussen kwam ik ook al regelmatig in een aantal Vrijplaatsen in Amsterdam, ADM (Robodock) en de Kalenderpanden, die laatste werd ontruimd en deel ging verder in Amsterdam Zuid, De Binnenpret waar ook de OCCII huist.
Inmiddels was er ook een aardige internationale punk/tekno scene aan het ontstaan die ‘breakcore’ is gaan heten, daar zaten wij middenin, ik kwam in die tijd ook vaak in Rotterdam op de Rochussenstraat (Worm) en kenden de mensen van het slaakpand. Dus begin jaren 2000 veel party’s, concerten bezoeken, stomme baantjes en soms ook leuke zoals Merch verkopen (lowlands/pinkpop/Daniel Johnson/Sonic Youth), shirts drukken en op tour gaan… En in 2003 en 2004 ben ik zelfs als zelfstandig technicus met bands op tour geweest van roadtrips door yankee-doodle-land, uit eten worden genomen door John Peel in London, rare boot op de Seine, maar ook support BLONDIE in 013…
Ik ben begin 2002 denk ik Grrrt tegen het lijf gelopen in de OCCii toen ik naar Shalabi Effect ging. We kenden elkaar toen nog niet, maar hebben elkaar toen wel goed leren kennen, ik werd actief in de ‘scene’ in amsterdam en werd ook vrijwilliger bij de OCCii, had veel vrije tijd en vond het programma daar ontzettend interessant en van zeer hoog niveau. Bij de OCCii werkten op dat moment dan ook 6 medewerkers met een salaris vergoed door de sociale dienst, soort banenpoolers, iedereen die daar actief was had meer dan tien jaar ervaring door in bandjes te spelen, DIY festivals te organiseren, kraakspreekuur te draaien en zoals Grrrt jarenlang geluids- techinekerr Dog Faced Hermans, The Ex en tig andere bands… Er was een zeer solidair netwerk aan gelijkgestemden en begin 2000 was het ook tijd voor verandering, bredere programmering. Ik ontmoette er o.a. Hamy, die kwam net terug uit Australië waar hij onderdeel was van het System Corrupt collectief, en wilde wel samen met mij, Grrrt en Arnold (ZEA) avonden organiseren, mix van Noise, Gitaargeweld en Breakcore, of te wel Muziek Kapot Moet. Van Felix Kubin tot Wolf Eyes en Duran Duran Duran tot Radikal Satan. Muziek Kapot Moet, is tegenwoordig MKM! twee/vierde woont al jaren in Berlijn. Zo ben ik blijven hangen in het organiseren en hosten van avonden. Grrrt vertrok in 2005 net als alle andere banenpoolers, op Erica na dan, zij doet nog steeds het kinderprogramma in de OCCii. De hele regeling van gesubsidieerde banen verdween maar gelukkig bleef iedereen nog een tijd lang hangen zodat programmering dus ook divers, breed en internationaal bleef, in die periode heb ik enorm veel geleerd. Na een tijdje kwam ik Seb Bassleer tegen (paradiso, k-tsjoem) en paar dagen later troffen we elkaar weer op Sonar in Barcelona, we raakten aan de praat en niet veel later kwam zijn plan voor de REBEL UP! Soundclash events, die we jaren lang in de OCCii hebben gedaan. En die hij nou nog steeds voortzet in Brussel waar hij nou woonachtig is. Onder deze ‘globe’parasoll boeken we veelal de iet wat ruigere vorm van folk en dance, of zoals iemand ooit schreef; “brings together all the dissident voices of the four corners of the globe “…
De afgelopen 15 jaren zijn we ontzettend constant gebleven kwa diversiteit en kwaliteit, dat kan ook echt enkel doordat Amsterdam een wereldstad is en magneet voor omdenkers, veel blijven maar kort en dat levert een aparte energie, die ik nodig heb om de continuïteit te waarborgen! Daarnaast zitten we op een uniek plek in een heel fijn collectief dat goed voor elkaar zorgt en ook de zaken op de rails heeft, beheer panden (onderhoud/renovatie) niet te bemoeizuchtig is en we graag dus dat willen laten zien wat anderen over het hoofd zien of niet naar kijken/luisteren. Niet meegaan met die waan vd dag (Fuck Your “Progress“, dank aan Eric I. The Mississippi Records label and shop eigenaar). Ik heb nog steeds een soort (naïef) geloof in een ‘eigen’ community dat lawaai, uitwisseling kennis, taal, cultuur belangrijker vind dan persoonlijk gewin, sterrenstatus of hype.
Hoogtepunt en dieptepunt, zitten dicht bij elkander. Ik had begin 2003 contact met de SUN CITY GIRLS, op dat moment wel een van mijn lieveling bands. Tour zou doorgaan, was mij gelukt om de toen nog betaalde krachten bij de OCCii over te halen dat dit legendarische band was. Helaas overleed de drummer, ging de band uit elkaar, was er geen EU-Tour voor de SCG… Een jaar later krijg ik bericht van Mark Gergis (Porest, Mono Pause, Neung Phak) dat hij en Alan Bishop (Alvarius B) naar Europa kwamen met een film en dj-set, ter promotie van hun nieuwe label Sublime Frequencies. Ik was erg blij, organiseerde een avond in de OCCii, maakte een mooie zeefdrukposter en er kwam zelfs volk op af.
We raakten natuurlijk aan de praat en wat blijk; zij kwamen niet enkel met een film en tunes, zij wilden ook plekken ‘scouten’ want ze hadden wilde plannen om artiesten uit Syrië en de Westelijke Sahara hierheen te halen. Dit was het begin van een lange samenwerking en beide heren hebben hier inmiddels vaak gespeeld, zowel solo als met broer! Dus, Omar Souleyman en Group Doueh samen in één Nightliner van Parijs naar OCCii. Precies die dag lag de Amstelveenseweg open, maar gelukkig kon ik de stratenmakers omkopen (sixpack en uurtje eerder naar huis) en een stukje straat bij ons voor de deur laten leggen, zodat die mega bus voor de deur kon parkeren. Chauffeur blij, band blij, organisatie blij… Deze avond vergeet ik nooit meer.
Wij gaan door. Stream Team zijn op dit moment zijn geweldige enthousiaste krachten met wie het fijn samen werken is. Het eindresultaat is van zeer hoge schoonheid. Het is niet anders maar we kunnen goed improviseren en ook nu weer wordt er door velen meegewerkt om er iets meer van te maken dan enkel videobeelden. Het is zelfs zo erg dat ik straks als we weer open mogen, met weemoed terugdenk aan de stream sessies. De leegte, het licht, de verbinding die er toch is!
Ook bijzonder: Een student gaat nu een documentaire over ‘ons’ maken. OCCII tijdens de pandemie 2020/2021…. Benieuwd!
Verder hoop ik oprecht op een Jaderland, fok dit Neederland, (dank Ton Lebbink) stond je maar weer voor de deur bij die poptempel!